ระหว่างการทนอยู่ คงสถานะเอาไว้ให้ดูเป็นครอบครัว ทั้งๆที่ความรักพังทลายลงไปหมดแล้ว และไม่มีทางที่จะดีขึ้น ทะเลาะกันทุกวัน หมางเมินกันจนเหมือนเป็นคนอื่น แต่จำเป็นต้องอยู่เพียงแค่เพื่อให้ลูกรู้สึกว่าไม่ขาด มีพ่อมีแม่ครบพร้อม ... กับตัดสินใจเลิก หย่าร้างกันไป โดยที่ลูกยังไม่เข้าใจสถานภาพในเรื่องของผู้ใหญ่ และลูกต้องไปอยู่กับอีกฝ่าย ไม่ได้อยู่กับตัวเอง ย้ำ ลูกอยู่กับอีกฝ่าย .......... อะไรเจ็บกว่ากัน ?????
คำตอบแต่ล่ะคน
อย่าทน ทนอยู่จะเจ็บไม่สิ้นสุด เลิกกันเจ็บครั้งเด่วนานไปเด่วมันก็หาย
ไม่หาย ยิ่งเหนหน้าลูก ยิ่งเจ็บ ยิ่งลูกเจ็บเราจะเจ็บกว่า
ก็จริงค่ะ ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่ยังเจ็บเลย แล้วเด็กเห็นทุกวัน เด็กก็คงต้องรู้สึกเหมือนกัน
จบเถอะ เพราะบางบ้านพยายามคงสถานะทั้งๆ ที่ทุกอย่างมันพังไปหมด แต่บางคนก็ยังพยายามทำเหมือนว่ามันปกติซึ่งมันไม่ใช่เลย สุดท้ายคนที่เจ็บปวดคือคนที่ต้องมานั่งทนดูเรื่องโกหกพวกนี้ จบๆ ไปยังมีโอกาสไขว่คว้าความสุขมากกว่าจมอยู่ในสภาพแบบนี้อ่ะ 😔😔
อย่าเลิกครับ ทนให้ได้ ปัญหามีแค่นั้น เลิกปั๊บปัญหา เพิ่มอีกทวี แล้วไม่ใช่ว่าจะเลิกทะเลาะกัน หนักกว่าตอนอยู่ด้วยกันอีก
ถ้าคิดจะอยู่ด้วยกันแค่เพื่อทำหน้าที่พ่อแม่ ก็อย่าทะเลาะกันให้ลูกเห็น แต่ถ้าทะเลาะกัน ต่างคนต่างไปเถอะ
เราพ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็ก คือเกิดมาก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่ออ่ะ มาเจอพ่อตอนเก้าขวบสิบขวบ ตอนเด็กๆมันก็โหยหาอยู่แหละ อยากมีพ่อเหมือนอื่น โดนล้อว่าลูกไม่มีพ่อ แต่!!!! พอโตขึ้นเราเข้าใจในเหตุผลเว่ย ว่าทำไมเค้าถึงเลิกกัน เชื่อว่าพอเด็กเค้าโตขึ้นเค้าจะเข้าใจเอง ดีกว่าทนเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันนะ
ถึงจะทนอยู่กันต่อไป ลูกก็มีปมด้อยอยู่ดีทะเลาะกันทุกวัน ประสาทเสีย เด็กสัมผัสได้นะถึงความไม่ปกติสุข
เราโตมาแบบพ่อแม่เลิกกัน โตมากับปู่ย่า อยากบอกว่ามีความสุขดีมาก ไม่ต้องเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน ต่างคนต่างมีชีวตของตัวเอง ดีออก
เราเป็นคนนึงที่พ่อแม่แยกกันตั้งแต่เด็กๆ
และเราโอเคกับแบบนี้นะ เราเข้าใจได้
เราพูดเสมอว่ามันดีแล้วที่อยู่กันอย่างนี้ เราไม่อยากต้องรู้สึกแย่กับใครสักคนไม่ว่าพ่อหรือแม่
เราก็ยังมีสองคนเหมือนเดิมแค่แบ่งภาคกัน แค่บางวูบที่คิดถึงแต่ก็ไม่ได้ หนักหนาอะไร ไม่ได้รู้สึกขาด
จากก็เจ็บ. อยู่ก็จำเจ. ไปเพือให้ถามถึง. ห่วงหากันอีกสักหน.
ความอดทนคือการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดถึงแม้มันจะโหดร้ายกับพ่อหรือแม่ก็ตามแต่สำหรับลูกหรือเด็กๆแล้วมันโหดร้ายกว่าหลายเท่าเพราะการหย่าร้างมันจบระหว่างผู้ใหญ่แต่สำหรับเด็กมันไม่จบมันเพิ่งเริ่มต้นของปัญหา
เพราะในความเป็นจริงของครอบครัวนั้นมีโอกาสเลิกกันทุกคู่ แต่เพราะความอดทนเท่านั้นมันจะช่วยประคับประคองครอบครัวไปได้เพราะบางครั้งความสุขของคนข้างๆนั้นมันยิ่งใหญ่กว่า.
อยู่ที่ว่าทั้งสองคน..รักลูก หรือรักตัวเองมากกว่ากัน
ซึ่งกรณีนี้จะเป็นเพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ได้ พังแน่นอน..
ทนอยู่แล้วหมางเมินไม่คุยกัน คนที่จะรับความรู้สึกที่อึดอัดที่สุด ก็คงจะเป็นตัวลูก มีพร้อมแต่ไม่มีความสุข มันก็ไม่ดีกับใครทั้งนั้น
เจ็บเท่ากัน
รอให้ลูกโตจนถึงวันที่ลูกบอกเราเองว่า
แม่เลิกกับเขาเถอะ
อย่าทนให้นานไปกว่านี้อีกเลย
เห็นแล้วสงสารแม่
จะไดเลิกเสียใจสักที
เราโตมาแบบพ่อทะเลาะกับแม่เพราะมีเมียน้อย แม่อดทนเพราะอยากให้ลูกมีพ่อ...มันไม่โอเคเลย เราไม่มีความสุขเวลาพ่อกลับบ้าน. อึดอัด มีแต่คำพูดใส่กัน เวลาพ่อไม่อยู่เราว่าที่บ้านมีความสุขมาก สบายใจกว่าด้วย..เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่เรา8-9ขวบจนปัจจุบันเรา31
ทีแรกเราอดทน เพราะอยากรักษาครอบครัวไว้ ไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กมีปัญหา ลูกอายุ 6 เดือนนิดๆ ก่อนหน้านี้เวลาทะเลากัน เสียงดัง พ่อเขาใช้คำหยาบคาย เราก็ร้องไห้เวลาทะเลาะกัน สัมผัสได้ว่าลูกรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ปลอดภัย เขากลัว ผวา เราเลยคิดว่า ถ้ายังอยู่กับคนที่ไม่ได้รักครอบครัวอีกแล้ว คงเกิดเหตุการณ์นี้อีกครั้งนับไม่ถ้วน ถ้าจะมีปัญหาคือตรงทะเลาะกันให้ลูกเห็นนี่แหละ เราเลยบอกให้เขาไปเถอะ ให้ไปตามใจตามทางเขา แต่ลูกเรา เราคงให้ไปไม่ได้ โชคดีละมั้ง เขาก็ไป และไม่เคยโทรหรือติดต่อมาหาลูกอีก มันดีตรงที่ทำให้เราตัดใจได้ง่ายขึ้น ถามว่าเจ็บปวดมากไหม บอกเลยว่ามากๆ เพราะไม่เคยคิดว่าเขาจะใจดำขนาดนี้ แต่เราก็ตั้งใจเลี้ยงลูกของเราคนเดียวแบบทุ่มเท มันมีความสุขกว่ามานั่งร้องไห้ทุกวัน ถึงแม้จะเหนื่อยมาก แต่เวลาจะช่วยได้ แผลสดก็กลายเป็นแผลเป็น แต่แผลเป็นมันมีวันจางหาย : ))
ส่วนตัวนะครับ. ผมเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์นี้มาไม่นาน. แยกกันดีกว่าครับ ดีกว่ามาทะเลาะกันให้ลูกเห็น. ทะเลาะกันทุกวันจนแทบจะเป็นประสาทแดก. ตัดสินใจเลิกทนเจ็บไม่นานเดี๋ยวก็ทำใจได้ ส่วนลูกก็ช่วยๆกันดูแล อย่าใส่ร้ายว่ากล่าวกันให้ลูกมองแต่ละฝ่ายไม่ดี ไม่นานเขาจะเข้าใจ ซึ่งทุกวันนี้ก็แฮปปี้ดี ในการทำหน้าที่พ่อและแม่ แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ถ้าสำหรับเรา ลูกกำลังจะเข้า มหาวิทยาลัย ค่าใช้จ่ายสูง รู้เลยถ้าเลิกกัน เราต้องได้จ่ายทุกอย่างเองคนเดียว ซึ่งเราไม่ไหว ทนๆไปอย่างนั้นแหละ ดีที่ได้ส่งลูกเรียน ไม่มีใครรู้เท่าคนที่อยู่หรอกนะ อย่าโลกสวย ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก
เหตุผลของมนุษย์มีทางเลือกแก้ปัญหาร้อยแปด การเลือกอยู่แล้วต้องทุกข์ เลือกออกมาดีกว่าทนทุกข์อยู่ สภาพจิตใจดี ชีวิตก็มีสุขขึ้น อยู่ด้วยกันเรียกครอบครัว เลิกกันก็แค่คนอื่น เพราะชีวิตยังต้องดำเนินต่อ จะทนต่อไปทำไมกัน ...แม่หรือพ่อเลี้ยงเดี่ยว ก็เลี้ยงดูลูกให้มีความสุขและเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตได้เช่นกันนะคะ
เครดิตจากเพจๆหนึ่ง
คำตอบแต่ล่ะคน
อย่าทน ทนอยู่จะเจ็บไม่สิ้นสุด เลิกกันเจ็บครั้งเด่วนานไปเด่วมันก็หาย
ไม่หาย ยิ่งเหนหน้าลูก ยิ่งเจ็บ ยิ่งลูกเจ็บเราจะเจ็บกว่า
ก็จริงค่ะ ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่ยังเจ็บเลย แล้วเด็กเห็นทุกวัน เด็กก็คงต้องรู้สึกเหมือนกัน
จบเถอะ เพราะบางบ้านพยายามคงสถานะทั้งๆ ที่ทุกอย่างมันพังไปหมด แต่บางคนก็ยังพยายามทำเหมือนว่ามันปกติซึ่งมันไม่ใช่เลย สุดท้ายคนที่เจ็บปวดคือคนที่ต้องมานั่งทนดูเรื่องโกหกพวกนี้ จบๆ ไปยังมีโอกาสไขว่คว้าความสุขมากกว่าจมอยู่ในสภาพแบบนี้อ่ะ 😔😔
อย่าเลิกครับ ทนให้ได้ ปัญหามีแค่นั้น เลิกปั๊บปัญหา เพิ่มอีกทวี แล้วไม่ใช่ว่าจะเลิกทะเลาะกัน หนักกว่าตอนอยู่ด้วยกันอีก
ถ้าคิดจะอยู่ด้วยกันแค่เพื่อทำหน้าที่พ่อแม่ ก็อย่าทะเลาะกันให้ลูกเห็น แต่ถ้าทะเลาะกัน ต่างคนต่างไปเถอะ
เราพ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็ก คือเกิดมาก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่ออ่ะ มาเจอพ่อตอนเก้าขวบสิบขวบ ตอนเด็กๆมันก็โหยหาอยู่แหละ อยากมีพ่อเหมือนอื่น โดนล้อว่าลูกไม่มีพ่อ แต่!!!! พอโตขึ้นเราเข้าใจในเหตุผลเว่ย ว่าทำไมเค้าถึงเลิกกัน เชื่อว่าพอเด็กเค้าโตขึ้นเค้าจะเข้าใจเอง ดีกว่าทนเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันนะ
ถึงจะทนอยู่กันต่อไป ลูกก็มีปมด้อยอยู่ดีทะเลาะกันทุกวัน ประสาทเสีย เด็กสัมผัสได้นะถึงความไม่ปกติสุข
เราโตมาแบบพ่อแม่เลิกกัน โตมากับปู่ย่า อยากบอกว่ามีความสุขดีมาก ไม่ต้องเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน ต่างคนต่างมีชีวตของตัวเอง ดีออก
เราเป็นคนนึงที่พ่อแม่แยกกันตั้งแต่เด็กๆ
และเราโอเคกับแบบนี้นะ เราเข้าใจได้
เราพูดเสมอว่ามันดีแล้วที่อยู่กันอย่างนี้ เราไม่อยากต้องรู้สึกแย่กับใครสักคนไม่ว่าพ่อหรือแม่
เราก็ยังมีสองคนเหมือนเดิมแค่แบ่งภาคกัน แค่บางวูบที่คิดถึงแต่ก็ไม่ได้ หนักหนาอะไร ไม่ได้รู้สึกขาด
จากก็เจ็บ. อยู่ก็จำเจ. ไปเพือให้ถามถึง. ห่วงหากันอีกสักหน.
ความอดทนคือการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดถึงแม้มันจะโหดร้ายกับพ่อหรือแม่ก็ตามแต่สำหรับลูกหรือเด็กๆแล้วมันโหดร้ายกว่าหลายเท่าเพราะการหย่าร้างมันจบระหว่างผู้ใหญ่แต่สำหรับเด็กมันไม่จบมันเพิ่งเริ่มต้นของปัญหา
เพราะในความเป็นจริงของครอบครัวนั้นมีโอกาสเลิกกันทุกคู่ แต่เพราะความอดทนเท่านั้นมันจะช่วยประคับประคองครอบครัวไปได้เพราะบางครั้งความสุขของคนข้างๆนั้นมันยิ่งใหญ่กว่า.
อยู่ที่ว่าทั้งสองคน..รักลูก หรือรักตัวเองมากกว่ากัน
ซึ่งกรณีนี้จะเป็นเพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ได้ พังแน่นอน..
ทนอยู่แล้วหมางเมินไม่คุยกัน คนที่จะรับความรู้สึกที่อึดอัดที่สุด ก็คงจะเป็นตัวลูก มีพร้อมแต่ไม่มีความสุข มันก็ไม่ดีกับใครทั้งนั้น
เจ็บเท่ากัน
รอให้ลูกโตจนถึงวันที่ลูกบอกเราเองว่า
แม่เลิกกับเขาเถอะ
อย่าทนให้นานไปกว่านี้อีกเลย
เห็นแล้วสงสารแม่
จะไดเลิกเสียใจสักที
เราโตมาแบบพ่อทะเลาะกับแม่เพราะมีเมียน้อย แม่อดทนเพราะอยากให้ลูกมีพ่อ...มันไม่โอเคเลย เราไม่มีความสุขเวลาพ่อกลับบ้าน. อึดอัด มีแต่คำพูดใส่กัน เวลาพ่อไม่อยู่เราว่าที่บ้านมีความสุขมาก สบายใจกว่าด้วย..เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่เรา8-9ขวบจนปัจจุบันเรา31
ทีแรกเราอดทน เพราะอยากรักษาครอบครัวไว้ ไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กมีปัญหา ลูกอายุ 6 เดือนนิดๆ ก่อนหน้านี้เวลาทะเลากัน เสียงดัง พ่อเขาใช้คำหยาบคาย เราก็ร้องไห้เวลาทะเลาะกัน สัมผัสได้ว่าลูกรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ปลอดภัย เขากลัว ผวา เราเลยคิดว่า ถ้ายังอยู่กับคนที่ไม่ได้รักครอบครัวอีกแล้ว คงเกิดเหตุการณ์นี้อีกครั้งนับไม่ถ้วน ถ้าจะมีปัญหาคือตรงทะเลาะกันให้ลูกเห็นนี่แหละ เราเลยบอกให้เขาไปเถอะ ให้ไปตามใจตามทางเขา แต่ลูกเรา เราคงให้ไปไม่ได้ โชคดีละมั้ง เขาก็ไป และไม่เคยโทรหรือติดต่อมาหาลูกอีก มันดีตรงที่ทำให้เราตัดใจได้ง่ายขึ้น ถามว่าเจ็บปวดมากไหม บอกเลยว่ามากๆ เพราะไม่เคยคิดว่าเขาจะใจดำขนาดนี้ แต่เราก็ตั้งใจเลี้ยงลูกของเราคนเดียวแบบทุ่มเท มันมีความสุขกว่ามานั่งร้องไห้ทุกวัน ถึงแม้จะเหนื่อยมาก แต่เวลาจะช่วยได้ แผลสดก็กลายเป็นแผลเป็น แต่แผลเป็นมันมีวันจางหาย : ))
ส่วนตัวนะครับ. ผมเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์นี้มาไม่นาน. แยกกันดีกว่าครับ ดีกว่ามาทะเลาะกันให้ลูกเห็น. ทะเลาะกันทุกวันจนแทบจะเป็นประสาทแดก. ตัดสินใจเลิกทนเจ็บไม่นานเดี๋ยวก็ทำใจได้ ส่วนลูกก็ช่วยๆกันดูแล อย่าใส่ร้ายว่ากล่าวกันให้ลูกมองแต่ละฝ่ายไม่ดี ไม่นานเขาจะเข้าใจ ซึ่งทุกวันนี้ก็แฮปปี้ดี ในการทำหน้าที่พ่อและแม่ แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ถ้าสำหรับเรา ลูกกำลังจะเข้า มหาวิทยาลัย ค่าใช้จ่ายสูง รู้เลยถ้าเลิกกัน เราต้องได้จ่ายทุกอย่างเองคนเดียว ซึ่งเราไม่ไหว ทนๆไปอย่างนั้นแหละ ดีที่ได้ส่งลูกเรียน ไม่มีใครรู้เท่าคนที่อยู่หรอกนะ อย่าโลกสวย ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก
เหตุผลของมนุษย์มีทางเลือกแก้ปัญหาร้อยแปด การเลือกอยู่แล้วต้องทุกข์ เลือกออกมาดีกว่าทนทุกข์อยู่ สภาพจิตใจดี ชีวิตก็มีสุขขึ้น อยู่ด้วยกันเรียกครอบครัว เลิกกันก็แค่คนอื่น เพราะชีวิตยังต้องดำเนินต่อ จะทนต่อไปทำไมกัน ...แม่หรือพ่อเลี้ยงเดี่ยว ก็เลี้ยงดูลูกให้มีความสุขและเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตได้เช่นกันนะคะ
เครดิตจากเพจๆหนึ่ง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น